Evimizin Yeni Üyesi, Küçük Kızımız Mia

    Yıllardır bana arkadaşlık edebilcek tatlı şirin mi şirin bir köpeğim olsun isterdim. Tabi annemin hayvanlara karşı ürkekliği ve aşırı titiz halleri birleşince pek mümkün olmadı. Neyse kendi evim olsun ilk iş bir köpek sahiplenicem düşüncelerimle yanıp tutuşurken ev arkadaşımın hayvanlardan korkması ve evde -özellikle öğrenci evinde- köpek besleyen arkadaşlarımın sıkıntılarını görünce istemeye istemeye ne yazık ki vazgeçtim.

     Bu sene ev arkadaşımın mezuniyetiyle yeni bir ev arkadaşıyla taşındım. Bir sabah uyandığımda penceremin altında bir köşeye sinmiş bembeyaz bir kedi yavrusunu görünce hemen bahçeye koştum ki normalde kedilerden ürken ben elimdeki mamaya koşarak gelen kediyi görünce sahiplenmeliyim diye düşündüm. Ev arkadaşımında "allaaam nasıl tatlı nasıl şirin" çığlıklarıyla hem fikir olup gerekli tüm malzemelerimizi alıp birlikteliğimize başladık :) Tabi aşılarıydı, kontrolleriydi tahminimizden daha maliyetli bir şey olsada bir canlıya hayat vermek, aynı yeri paylaşmak, iletişim kurmak çok keyifli :) 

    Şimdilik kısa birlikteliğimizde biraz sıkıntı yaşıyoruz. Kızımız çok şımarık ve oyuncu. Evde kötü polis, iyi polis modundayız. Tabi bu hallerimiz işe yarıyor mu muamma. Biz yokken mutfak kısmına geçmeyen Mia, salondan çıkar çıkmaz bulaşıklığın, mutfak tezgahının tepelerinde, bizi görünce pırrr aşağı... Annem görse sinir krizleri geçirip, çeşitli hastalık teorileriyle hayattan bezdirir; evde bir kedimiz olduğunu da henüz söylemedim ziyarete geldiğinde sürpriz olsun istiyorum, kesin bayılacak :) Sokakta bulduğumuzdan kedilerin çokta yıkamaya ihtiyacı olmadığını bildiğimiz halde yıkadığımızdan olsa gerek banyoya girmiyor neyse ki... Koltukları cırmalıyor ama sanırım bir şekilde tekli koltuğu cırmalayabileceğini öğrettik, daha doğrusu onu gözden çıkardık :) Ankara kırması olduğu için sağır olma ihtimali varmış ama hala çözemedik, ya çok akıllı işine geldiğini duyuyor ya da biz öyle düşünüyoruz :) Bir de cam kapı açamaz olduk, camı açıyoruz hooop pervazda, balkonu açıyoruz hoop dışarda, atlama eğilimi yok aslında ama camın altını kediyle dolduruyor, biraz büyüsün çapkın olacak herhalde bizim kız :) 

   "Ayyy bakamıcaz galiba" diye ağlansakta, bir canlıyla birlikte olmak, bir hayvanı sahiplenmek, onunla ilgilenmek, oyun oynamak dünyanın en keyifli duygularından biriymiş. Umarım elinden gelen herkes bir hayvanı sahiplenir, ya da onlara yaşam alanı yaratabilir.

Not: Sahiplenebilir diyorum çünkü hayvan ticaretine karşıyım. Dışarda bakıma muhtaç bu kadar canlı varken ve onlara yardım edebilecekken milyonlar, milyarlar verip almak bana mantıklı gelmiyor.